To od nas zależy, o ile będziemy mieli otwartość i gotowość na zmiany, kreatywną wyobraźnię i krytyczne umysły. Nie musimy się zgadzać, tak od razu, na wizje roztaczane prze polityków i ekonomistów. Twórzmy własne. Wysilajmy wyobraźnię, tą społeczną i kulturalną, ale też tę polityczną i ekonomiczną. Nie jest bowiem tak, że istnieje tylko jedna droga powrotu do normalności sprzed pandemii. Spójrzmy też na to, czym ta normalność tak naprawdę była: diabelską machiną, pełna nierówności społecznych i przemocy, którą akceptowaliśmy jako zło konieczne, a które są po prostu nie do przyjęcia. Od nas zależy zdefiniowanie na nowo normalności, aby kryły się za nią takie wartości, jak równość, prawa człowieka, sprawiedliwość społeczna, czy otwartość. Gdybym miała narysować część naszego społeczeństwa, Europejczyków, narysowałabym wielkich, przeżartych grubasów z wydętymi brzuchami, którzy ciągle są głodni. Abstrakcyjnie głodni. Tuż obok, za pilnie strzeżonymi granicami państw albo drzwi sąsiadów, mieszkają ci, którzy naprawdę nie mają nic. I wystarczyłoby się podzielić. Epidemia pokazała, że nie musimy mieć wszystkiego i naraz, i pokazała nasze realne potrzeby. Najbardziej tęsknimy za wspólnotą.